من بودم و تنهایی هایم...من بودم وتاریکی هایم...من بودم و این خاموشی ها و من بودم واشکهای غریب از منم...

 وکفشهایم هیاهویی ابلهانه در سکوت ژرف جاده راه انداخته بودند...

 وتنها همسفر من...افکار من بود...

 وقطرات باران بدرقه ام می کردند...

 بدرقه ای متفاوت با بدرقه ی خواب الود مادرم در کودکی برای مدرسه...همان جایی که  هرگز نتوانستم دوستش بدارم...

 تا اینکه در راه...تو را ضعیف و خسته وخیس وشکسته...زیر باران دیدم!

 ولعنت به این حس زیبای مهربانی...

 وتو را زیرچتری گرفتم که خود بیرون ان ایستاده بودم...

 باتمام اینکه بامن امدی و بامن هم ماندی...هنوزهم من هستم وهمان تاریکی ها و تنهایی ها وخاموشی ها واشکها...با همان همسفر سابق...

 اما اعتراف میکنم:

                       که بودنت خوب است...

                                     که بودنت را میخواهم...

همچنین شاید خودت را...

 من هربار خواسته ام عشق را امتحان کنم تنها به دو جیز رسیده ام:شب...وسراب!

  پس از من نخواه که عاشقت باشم  

 تنها کاری که میتوانم برایت انجام دهم این است که...هر روز صبح بودنت را با لبخندی حقیقی و تهی از ریا پاسخ دهم...!!!

نظرات شما عزیزان:

mehrnaz

ساعت20:11---11 تير 1392

بیضی از جاهاش چه آشناست...هه..

mehrnaz

ساعت8:27---17 اسفند 1391

- [ایمیل]

مثه بقیه عالییی بود

شاه توت

ساعت12:31---19 بهمن 1391

[وب سایت] - [ایمیل]

تو و تنهایی..؟؟تو و عشق..؟؟البته خیلی ها هم عجیب نیست...یک روز غیر ممکن هم ممکن می شود...! ها..راستی سلام!

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: